Weer thuis
24 mrt. 2016
🇳🇱
vanuit Nederland
- Na 2 lange vluchten en nog een uur extra wachten in Hong Kong was ik vanochtend om 10 uur thuis. Het valt nog mee hoe gaar ik ben. Het was, ondanks een paar tegenslagen, een schitterende vakantie waar ik nog lang aan terug zal denken. Ik heb op 20 verschillende adressen geslapen, ongeveer 37000 km gevlogen en ruim 5800 km gereden. O ja en ook nog gevaren en gelopen, maar die afstanden heb ik niet bijgehouden. Nu eerst maar aan het tijdverschil wennen en dan gaat het gewonen leven weer beginnen. Hoewel, ik ben nu echt met pensioen.
- Nogmaals allemaal bedankt voor het volgen. Het heeft me enorm goed gedaan dat velen het leuk vonden en met me mee leefden.
Laatste dagen
24 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Nou vooruit, nog één verhaaltje
- Dinsdag 22 maart. Het is bewolkt en het waait hard, maar toch is het 22 graden. Als je vertrekt met heel mooi weer is het erger. Na weer een heerlijk ontbijt via de Russell Road naar het zuiden. 80 Km een heel bochtige weg. Ach, ik mag toch niet zo hard. Ik kon het niet laten om toch nog 2 keer te stoppen om te genieten van de woeste golven van de oceaan. Nog even een video gemaakt. Om 11 uur was ik bij de garage in Whangarei en het zal jullie niet verbazen dat ook daar geen goede band aanwezig was. Ik had al zo'n voorgevoel. Morgen zou hij toch echt in Auckland vlak bij het vliegveld zijn. Ik kan de auto natuurlijk ook inleveren met kapotte band, maar dan gaan ze misschien extra kosten berekenen en ik heb tijd genoeg morgen. Het schijnt maar 20 minuten werk te zijn om hem te verwisselen. Dus maar weer verder over Hwy 1 naar Auckland. Het wordt steeds drukker en het is best lastig als je niet zo hard rijdt om al die ongeduldige automobilisten er steeds weer langs te laten. Maar uiteindelijk wordt het een 4 baans weg en rijd ik steeds helemaal links. Zal trouwens weer wennen zijn om rechts te rijden na ruim 7 weken. Ik bekijk iedere dag mijn route op Google Maps en maak dan op en papiertje een beschrijving als het ingewikkeld is. Alle afslagen worden ruim van te voren aangegeven. Dat werkt prima en zo ben ik goed aangekomen op mijn laatste onderkomen in een buitenwijk van Auckland. Eind van de middag kon ik het toch niet laten om nog even Mount Eden te beklimmen. Heel apart, een oude vulkaankrater, helemaal begroeid met gras, midden in Auckland. Boven een 360 graden uitzicht. Jammer dat het vrij bewolkt was, want bij helder weer was het nog fascinerender geweest. De laatste B&B was meer een hotel en niet zo gezellig, maar goed, het is maar voor één nacht. Toen belde Viktor en bracht me op de hoogte van een aanslag in Brussel. Normaal ben ik niet zo bang uitgevallen, maar nu vind ik het toch wel erg dichtbij komen. Hopelijk gaat alles goed met de terugreis.
- Woensdag 23 maart. Vandaag had ik geen zin in een " cooked braekfast". De laatste dagen een beetje te veel gegeten. Het was even een gepuzzel om alles weer in mijn koffer en handbagage te krijgen en nu maar hopen dat het niet te zwaar is. Ik had natuurlijk wat extra kleding gekocht en nog wat cadeautjes. De garage was eenvoudig te vinden en het verwisselen ging inderdaad snel. Daarna de auto ingeleverd. Ik zou per mail wel horen wat het gaat kosten. Natuurlijk was ik toen veel te vroeg op het vliegveld. Nog geïnformeerd naar de claim vanwege mijn te late bagage op de heenweg. Ik kan thuis alle bonnetjes indienen per mail. Toen begon het lange wachten weer. Koffie met en broodje genomen en een tijd zitten lezen. Ik had al heel modern een boardingpas op mijn telefoon, maar kreeg ook nog een papieren exemplaar. Alles verliep verder goed en om even voor 15 uur gingen we de lucht in. Meteen mijn horloge vast 5 uur terug gezet op Hong Kong tijd. Nu is het 11 uur lang afwachten tot we daar zijn. Dan 3,5 uur overstaptijd en vervolgens nog eens ruim 12 uur vliegen. Ben benieuwd hoe gaar ik aankom.
Bay of Islands
21 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Maandag 21 maart. Vanochtend weer een uitgebreid ontbijt met iedere dag een ander warm gerecht. Het is maar goed dat ik veel loop, anders zou ik kilo's aankomen. Het regende op dat moment behoorlijk, maar omdat het hier aardig waait is het ook zo weer over. Russell ligt aan de Bay of Islands. Het ligt op een schiereiland en ik wilde wel eens kijken wart er op het noordelijkste puntje te zien was. Op mijn gemak via de weg naar een parkeerplaats gelopen waar een pad het bos in ging. Ik had geen echt goede kaart van de omgeving en ben maar een beetje op goed geluk gaan lopen. Je kunt hier nooit echt ver verdwalen, want je komt altijd wel weer bij een strandje uit als je naar beneden loopt. In dit geval liep het pad omhoog en kwam uit bij een grote vlaggenmast. Hier zou de eerste Nieuw Zeelandse vlag gewapperd hebben na het verdrag van Waitangi tussen de Maori en de Engelsen.Het plaatsje Okiato bij de autoferry zou ook de eerste hoofdstad zijn geweest. Weer een pad naar beneden, dat op een weg uitkwam. Daar stond een bord 1,4 km naar Russell via het strand. Even onthouden voor straks terug. Verder over de weg tot er een bordje stond "Jim's walkway". Dat leek me beter dan asfalt. Heel leuk paadje, onderaan langs een watertje met waterlelies. Daarna kwam ik op het smalste deel van het schiereiland, Tapeka beach. Je hebt daar 2 stranden, één aan de westkust en één aan de oostkust. Als je het wil volgen moet je maar eens op Google Maps kijken. Eerst aan de ene kant een tijd zitten kijken naar een ouderwets zeilschip dat langs kwam. Ging behoorlijk op en neer door de golven. Toen aan het andere strand nog een panoramafoto gemaakt. Het zag er dreigend uit in de verte waar de wind vandaan kwam. Dus ben ik weer langzaam teruggegaan via het eerder geziene pad en kwam op het strand van Russell uit. Wel raar weer, overal om me heen wolken en ik liep in de zon. Verder de middag rustig wat zitten lezen. Eind van de middag nog even naar de Oneroa Bay (ook weer zo'n mooi strand hoorde ik van anderen) gereden en een video gemaakt van de golven. Nog even goed in me opgenomen wat voor moois ik weer zag en dat het nu echt bijna voorbij is. Morgen onderweg nog een mooi stuk als ik via de Russell Road naar Hwy 1 ga.
- Allemaal bedankt voor de leuke reacties. Ik heb bewust niet op elke reactie geantwoord, maar heb geprobeerd jullie vragen in mijn verhaal te beantwoorden.
Russell
20 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Zaterdag 19 maart. Vanochtend op weg naar Kaihohe om een nieuwe autoband te halen. Ik was al gewaarschuwd dat er veel wielrenners op de weg zouden zijn. Er was een meerdaagse wielerwedstrijd en die ging vandaag toevallig ook van Omapere naar Russell. Af en toe dus rustig achter een peloton rijden tot je er voorbij kon. Ach, ik hoef vandaag maar 102 km te rijden, dus alle tijd. Bij de garage aangekomen bleek dat ze mijn band niet op voorraad hadden. Aardige meneer heeft gebeld naar Whangarei, waar ik dinsdag langs kom op weg naar Auckland. Het verbaasde me niets en ik begin er al aardig aan te wennen dat niet alles gladjes verloopt. Dus maar weer opletten dat ik niet harder dan 80 km/h rij. De kortste weg naar Russell was met een Ferry van 10 minuten. Anders moest je 100 km omrijden. Ik had tijd genoeg maar ben toch maar met de boot gegaan vanwege de band. Mijn B&B is een huis van meer dan 100 jaar oud en het is in 1993 in stukken verhuisd van Dargaville naar Russell en daarna helemaal in oorspronkelijke stijl gerestaureerd. Veel bloemetjes behang en tierelantijnen. Het is een heel houten huis, zoals trouwens de meeste huizen hier zijn en er is heel veel kauri in verwerkt. Dat hoef je nu niet meer te proberen. Bovendien is de gastvrouw Marilyn een fanatieke quiltster en dat sprak me natuurlijk wel aan. Overal liggen en hangen quilts. Ook op mijn bed een hele mooie. 'sWinters geeft ze ook les in de ballroom, de grootste kamer.
- Zondag 20 maart. Gisteren bij de I-site naar wandelingen gevraagd. Ik ga een rondje lopen. Eerst naar de auto Ferry, daar oversteken naar Opua, langs het strand naar Paihia en met het voetveer weer terug naar Russell. In het begin kan ik de bewegwijzering niet altijd volgen en het kaartje heeft geen schaalverdeling. Maar uiteindelijk kom ik toch op het goede pad. Eerst een lange vlonder door een drassig gebied (de Orongo Bay) met veel mangrove struiken. Daarna op en neer door een bos. Het heeft vannacht flink geregend en de paden zijn hier en daar glad. Gelukkig heb ik mijn onvolprezen wandelstokken bij me. Bovendien was het heel benauwd door de hoge vochtigheid. Dat was dus flink zweten. Bij de Ferry aangekomen overgevaren als voetganger. Toen weer geen bewegwijzering maar ik wist dat ik rechtsaf pal langs het strand moest. Weer een stuk vlonder en toen op en neer over een pad dat net in het bos lag terwijl je steeds het strand zag. Daarna een stuk echt over het strand en weer bos. Uiteindelijk, na 6 uur aangekomen in Paihia en daar had ik wel weer eens zin in fish & chips. Er zat gelukkig ook salade bij, want ik mis wel de groente hier. Net voor de voetgangersferry even een regnbui, maar die was al snel weer over. Deze overtocht duurde zo'n 20 minuten en in Russell scheen de zon weer. Mijn conditie is er aardig op vooruit gegaan, want ik was niet eens echt moe. Nu maar eens kijken wat ik morgen ga doen. Mijn laatste niet reizen dag.
Omapere
18 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Vrijdag 18 maart. Vandaag heb ik een strandwandeling gemaakt. Dat is hier wel heel iets anders dan onze Hollandse stranden. Ik kon vanuit mijn onderkomen zo het strand op lopen en ben eerst linksaf gegaan. Na 100 m de eerste hindernis, rotsblokken en boomstammen. Gelukkig maar een klein stukje en toen een strand met veel keien, waarbij het in de verte lijkt of er geen zand is. Maar tussen de stenen is steeds wel een stukje zand waar je je voeten neer kunt zetten. Een schitterende baai met een blauwe zee en een aardig brandende zon. Terwijl er regen voorspeld was. Wat wil je nog meer. Het is hier geen recht strand en het is iedere keer weer een verrassing wat er na de volgende bocht te zien is. Mijn gastheer had gezegd dat je dezelfde weg terug moet, maar ik kwam mensen tegen die zeiden dat er een trap omhoog was. Die zag ik in eerste instantie over het hoofd en ik besloot eerst nog wat verder te lopen. Ik kwam steeds dichter bij de hoge golven die ik gisteren al vanuit mijn terras zag. Wat is het hier mooi!!! Op een gegeven moment werden de rotsen me te hoog en ben ik teruggegaan naar de trap. Boven weer een heel mooi uitzicht. Toen via de weg teruggelopen naar Omapere en verder over een voetpad langs de weg naar Opononi. Daar wat gegeten en vervolgens via het strand weer terug.Op het laatst moest ik nog over wat rotsen en toen ik weer op het zand wilde stappen heb een nat pak gehaald omdat ik uitgleed. Geen ramp, ik was er bijna en na een heerlijke douche weer alles oké. Alleen mijn telefoon deed een beetje raar met opladen, maar dat is nu weer over.
- Dan de excursie naar het kauri bos. Om 18 uur vanuit het plaatselijke hotel vertrokken in een busje met een maori vrouw en een Nederlandse vrouw die ook alleen reist. Meestal waren er veel meer mensen en ze vond het wel leuk dat er nu zo'n klein publiek was. Het is hier tot ongeveer half acht licht. Ook was het inmiddels gaan regenen in Omapere, maar toen we in het Waipoua Forest waren was het droog. De kauri bomen groeien heel langzaam, nog geen centimeter per jaar. De onderste takken vallen met noest en al er af en de boom wordt steeds hoger en dikker. Na 800 jaar is het een volwassen boom. Er is nog maar 2% van de oorspronkelijke hoeveelheid over omdat het gekapt werd voor het mooie hout. Geen noesten en hele rechte stammen. Wat nog over is wordt door de Maori als heilig beschouwd en toen we het bos ingingen werd een een gebed gezegd in het Maori. Daarna moest je je schoenen afborstelen en over een desinfectiemat lopen. Dit om de bomen te beschermen tegen ziekmakende schimmels. Ze vertelde van alles over de geschiedenis en de vorming van zaailingen. We werden gewezen op verschillende kauri bomen, dat waren nog baby's, terwijl ik ze al zo groot vond. Op een gegeven moment leidde ze onze aandacht naar iets op de grond. Ze zong een lied en toen moesten we ons omdraaien en stonden oog in oog met Te Matua Ngahere, de vader van het bos. Een gigantische boom met een omtrek van 17 m en zo'n 50 m hoog. Hij bevat ruim 200 m3 hout. Heel imposant om te zien en als je dan beseft dat deze levende boom al 3500 jaar oud is begrijp ik wel waarom ze hier zuinig op zijn. Er groeide zelfs een andere boom boven op een afgebroken tak. Het begon inmiddels te schemeren en je hoorde alleen maar vogels. Hele aparte sfeer. Ook waren er de "The four Sisters" een boom die zich laag bij de grond in vieren vertakt. Op de terugweg zijn we nog een keer gestopt om de Tane Mahuta, heer van het bos, te bekijken. Ook weer zo'n hele grote van ongeveer 2000 jaar oud. Terug naar het busje moesten de zaklantaarns aan. Het was een indrukwekkende excursie, die ik niet had willen missen. Morgen naar Russell en onderweg een nieuwe band laten plaatsen.
Flat tyre ofwel lekke band
17 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Donderdag17 maart. Zoals gebruikelijk weer op tijd vertrokken. Via de Whangapiro Valley Road, die ineens een stuk gravelweg werd, naar Hwy 1. Nog verder naar het noorden en westen met veel slingerwegen en grote witte en rose graspluimen. In Dargaville maar weer eens benzine getankt. Later langs de kust van de Tasman Zee weer een vlakker landschap. Vervolgens door het Waipoua Forest waar de beroemde kauri bomen staan. Daar hoor ik morgen meer van. Je kunt je dat in Nederland niet voorstellen, 18 km slingerweg met aan beide zijden alleen maar allerlei kleuren groen. Bij een bord " Forest Outlook" links af geslagen. Werd een hele slechte gravelweg en je weet hier nooit hoelang zoiets duurt als er geen afstand bij staat. Ik kon ook niet keren dus maar verder. Na bijna 2 km was er inderdaad een soort uitzichttoren maar het uitzicht viel tegen. Mede misschien ook door de bewolking. Het is trouwens wel 24 graden. Dus maar weer terug en toen ...... een eind verder na een brug kreeg ik een lekke band. Ik weet niet of ik ergens over of tegen ben gereden maar hij liep sissend leeg. Kon nog net veilig aan de kant gaan staan. Wat dan? Verhuurder bellen. Maar.... hier is geen bereik. Dan sta je wel even raar te kijken. Ik was net voor de brug langs een bord gekomen met "Visitor Centre Waipoua Forest" dus daar ben ik ingelopen. Maar ja, die afstanden weer, na elke bocht dacht ik, nog even om de volgende kijken. Na een kwartier lopen bij het centrum aangekomen en het was nog gelukkig open. Ik mocht met de vaste telefoon bellen en men zou iemand sturen. Kon wel een uur duren. Dus maar weer teruggelopen (had ik toch mijn beweging vandaag weer gehad). Toen wachten. Er stopte nog een vrouw die vroeg of alles oké was. De mensen zijn hier allemaal erg vriendelijk. Na ruim een uur kwam er inderdaad een auto en de meneer van de AA (wegenwacht) heeft de reserveband er op gezet. Hiermee mag ik niet harder dan 80 km/h rijden. Dus toen maar weer voorzichtig verder, nog 30 km. De dichtstbijzijnde plaats waar de band gemaakt kan worden is in Kaikohe, waar ik zaterdag langs kom. Daar kan ik voor 12 uur terecht, dus dat moet lukken. Ik ben nu in Omapere aan de Hokianga Harbour met weer een schitterend uitzicht vanaf mijn terras op de Tasman Zee en aan de overkant een hele grote zandbult. De zon gaat er nu onder en in de verte zijn hele hoge golven te zien. Van de schrik nog niet bedacht wat ik morgen ga doen. 's Avonds heb ik een excursie naar die kauri bomen. Dus wordt vervolgd. Allemaal de groeten uit een steeds tropischer wordend NZ.
Naar het noorden
16 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Dinsdag 15 maart. Vandaag zou mijn overleden zus Marga 65 geworden zijn. Op deze datum denk ik toch weer even extra aan haar. Zoals ik gisteren al vertelde ga ik vandaag eerst een bezoek brengen aan Annet en Klaas Groen, broer van collega Jaap, die een boerderij hebben bij Te Aroha. Van te voren de weg uitgestippeld en op de Te Kawana Rd aangekomen zag ik al gauw een bord "Groenelaan". Dat kon niet missen, daar moest het zijn. Via een mooie oprijlaan naar het huis gereden. Annet zag me al aankomen en ik werd hartelijk verwelkomd. Daarna kennis gemaakt met Klaas en hun dochter Lisa, die ook op de boerderij werkt. We hebben tijdens de koffie ruim 2 uur zitten praten alsof we elkaar al jaren kenden. Zij wonen hier al 32 jaar en hebben een groot bedrijf met 250 melkkoeien. Het was heel gezellig, maar ik moest weer verder, want ik wilde vóór de spits voorbij Auckland zijn. Ging allemaal goed door de grote stad. Steeds op Hwy 1 blijven. Uiteindelijk mijn volgende B&B gevonden bij Leigh. Weer zo'n typisch Nieuw Zeelands huis met veel hout en een zwembad in de tuin. Groot terras en het is warm dus lang buiten zitten. Er zijn nog 2 Nederlanders die morgen weer naar huis gaan. Volgende week ben ik aan de beurt.
- Woensdag 16 maart. Goed dat ik hier maar 2 nachten ben want er is hier niet zoveel te wandelen. Wel veel mogelijkheden om te duiken snorkelen, maar dat is niets voor mij. De omgeving is weer prachtig met veel palmen en doorkijkjes naar de oceaan. Er zijn een paar kleine wandelingen en die heb ik geprobeerd aan elkaar te rijgen tot een halve dagtocht. Eerst omlaag naar de Marine Haven (heeft niks met onze marine te maken) en vandaar een mooi kustpad omhoog tot een schitterend uitzichtpunt. Toen omhoog door een weiland, waar ik een mevrouw tegen kwam die weer heel vriendelijk vroeg waar ik vandaan kwam. Verder langs een aantal jonge stieren, best wel een beetje eng maar ze waren meer bang voor mij, want ze liepen weg. Daarna moest ik een stuk asfaltweg lopen om bij de volgende wandeling te komen. Helemaal steil omlaag tot een brug. Rechts daarvan moest volgens de kaart het pad beginnen. Nou er was een vaag paadje dat na 100 m niet verder ging en een meter boven een moerasachtig strandje stopte. Ik kon dus niet voelen of het te belopen was. Bovendien hing er verder een enorme boom over het strand waardoor ik door het water zou moeten. Dus ben ik maar teruggegaan, in de zon die steile weg weer omhoog. Er was nog een gravelweg die verder op het wandelpad uit moest komen. Zou ik het doen? Weer omlaag? Toch nieuwschierig deze weg genomen. Ik had tenslotte de hele dag de tijd. En ja hoor, er stond een markering en na heel veel trapjes, die slecht onderhouden waren, kwam ik op een pad langs en boven het water uit. Hier had ik op uit moeten komen. Toen was ik toch wel beniewd waar dat vandaan kwam. Dus links af geslagen , een mooi pad zonder stijgen en dalen, kronkelend langs de kust tot aan een kleine baai, waar een huis stond. Over het strandje de baai rondgelopen en ja hoor, daar zag ik in de verte de brug en de overhangende boom. Het was dus wel goed wat ik wilde maar het was totaal niet onderhouden. Vervolgens teruggelopen en de route vervolgd naar het plaatsje Leigh. Daar wat gegeten, er was niet veel te beleven, en teruggelopen via de weg naar mijn onderkomen. Het zwembad geprobeerd, maar het water was erg koud. De rest van de middag lekker lui gedaan op het terras. Morgen weer verder naar Omapere, nog wat noordelijker aan de westkust.
- Er was de hele dag regen voorspeld, maar nu om 5 uur begint het pas. En een paar minuten later is het een tropische regenbui, terwijl ik richting zee nog blauwe lucht zie. Maar ik zit droog en koud is het niet.
Rotorua 2
14 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Zondag 13 maart. Daar ben ik weer met een rustige zondag. Voor ik weg ging nog even gefacetimed met mijn zus José, die 5 jaar geleden ook in NZ geweest is. Daarna naar de Red Woods Whakarewarewa Forest gereden. Een bos waar rond 1900 allerlei bomen geplant zijn om te kijken welke het er het beste deden. Dat waren de Sequoia, of kunstmammoetboom of Coast Redwood. Het is de hoogste boom ter wereld en ze kunnen wel 500 jaar worden. Ik vond ze nu al zo hoog. Het is een gebied met verschillende wandel-, mountainbike- en ruiterpaden. Ik koos voor de Pohaturoa Track (7,5 km, 2 uur). Op een uitzichtpunt keek je mooi over Rotorua en op weer zo'n geothermisch park waar ieder uur een geiser water spoot. Het was wel een eind in de diepte, maar ik heb het gezien. Veel mooier dan gisteren. Als je er heen wilde moest je $ 50 betalen hoorde ik. Het was weer mooi weer en ben daarna naar Lake Tarawera gereden waar een strandje was met dagjesmensen. Er begon daar ook een Track langs het meer van 15 km en dan met de watertaxi terug. Maar daar had ik geen puf meer voor. Lekker wat aan het strand gezeten en daarna teruggegaan naar het centrum van Rotorua. Wilde koffie halen maar mijn creditcard deed het niet. Drie keer geprobeerd. Toen kreeg ik de koffie gratis, want het was toch al ingeschonken. Later in een andere winkel deed hij het weer niet. Mijn bankpas geprobeerd en die deed het daar weer wel, terwijl die in de supermarkten steeds weigerde. Toen ik ergens wat wilde eten deed de creditcard het weer wel. Ik snap er niets van.
- Maandag 14 maart. Vandaag word ik opgehaald door Wikitoria, een Maori vrouw die me een dag wegwijs zal maken in de Maori cultuur. We gaan eerst naar een Maori dorp in Rotorua waar ik uitleg krijg over hun verleden, gebruiken, ontmoetingshuis en verdere cultuur. Er is ook een kerk met mooie wanden gemaakt van bamboe, aan elkaar gevlochten met een lichtere houtsoort in allerlei patronen. Daarna maken we een wandeling door een bos naar de Hamurama Spring. Een bron van 15 m diep die kristalhelder water produceert. Onderweg laat ze me allerlei planten zien die de Maori als geneeskrachtig beschouwen. Weer een stukje gereden en weer een wandeling, nu naar de Okere Falls, die gevoed worden door de vorige bron. Daar werd met rafting boten en kano's gevaren, doodeng om te zien, maar het staat op de film. Vervolgens ergens geluncht en daarna naar de Waikite Valley Thermal Pools. Daar heerlijk ontspannen in het hete water gelegen. Er is daar een hete poel van 98 graden C, die gekoeld moet worden om de hotpools op 36-38 gr. te brengen. Overal om je heen stijgen witte dampen omhoog. Ondertussen over allerlei gebruiken van ons allebei gekletst. Ze had b.v. nog nooit van een e-bike gehoord. Helemaal rozig van de warmte heeft ze me weer teruggebracht. Morgen naar Leigh, ten noorden van Auckland, maar eerst op de koffie bij de broer van mijn collega Jaap. Die heb ik net gebeld en ik ben er met "koppies toid" op z'n westfries.