Rotorua
12 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Vrijdag 11 maart. Vandaag niet zo veel bijzonders beleefd. Om 8:30 uur vertrokken uit Havelock Nord. In Napier nog even langs de haven gereden waar ik eergisteren bovenop keek. Toen dezelfde Hwy 5 weer terug naar Taupo. Eerst dacht ik: zelfde weg terug? moet dat nou? Maar ja, een andere weg was misschien wel 100 km om. Ach en van de andere kant ziet het er weer heel anders uit. Het was bewolkt en niet al te warm. Daarna naar het noorden richting Rotorua. Bij Rainbowwarrior forest nog een wandelingetje gemaakt. Je rook de zwavel al en hier en daar kwam rook uit de rotsen. In Roturua nog verkeerd gereden omdat er een fout in de beschrijving zat, bleek later. In een winkel de weg gevraagd en goed aangekomen in mijn nieuwe onderkomen. Het huis is tegen een berg gebouwd en ik heb een hele etage voor mezelf. Allemaal weer heel mooi. Ik werd welkom geheten door Ken en Patrica, allebei ouder dan ik schat ik. Ik kreeg thee en hij gaf me direct allerlei voorstellen voor de komende dagen.
- Zaterdag 12 maart. Op advies van Ken eerst naar Wai-O-Tapu thermal wonderland gereden. Een groot park met allerlei geothermische vulkaan activiteiten. Kaartje gekocht en ik kreeg een Nederlandse beschrijving. Je kon 3 rondjes lopen door het park. Om 10:15 uur zou er een geiser met zeep kunstmatig tot activiteit gebracht worden en voor die tijd heb ik het eerste rondje gelopen. Het was nog vrij rustig. Het stonk overal naar zwavelwaterstof ofwel rotte eieren. Het gebied ligt vol poelen met ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken. De kleuren in de gesteenten ontstaan door verschillende mineralen, b.v geel/rosé door zwavel, oranje door antimonium en paars door mangaan. Mooie kleuren om te zien. Om 10 uur moest je met je auto 2 km verder naar een andere parkeerplaats. Daar was een soort amfitheater gebouwd rondom de Lady Knox geiser. Eerst een praatje door een man en toen deed hij iets uit een zakje in de geiser. Daarna vertelde hij pas dat het soms wel een uur kon duren voor het werkte. Allemaal show natuurlijk want na een kwartier deed hij er zeep in en toen ging de geiser spuiten. Na minder dan een minuut was het afgelopen. Er zaten wel een paar honderd mensen en die gingen met hun auto allemaal weer naar het park. In de file dus. Eigenlijk wel om te lachen. Jullie begrijpen dat ik er niet zo enthousiast over was. De verdere wandeling in het park was wel erg mooi en indrukwekkend. Vervolgens naar het Waimangupark. Eerst dacht, als dit net zo iets is, weet ik niet of ik er wel in ga. Toch maar gedaan en dat was een goede keus. Het was er lang niet zo druk en je kon een wandeling van 2 uur maken en met de bus terug. Er was ook een moeilijke route, waardoor het nog langer zou duren. Dat viel wel mee, veel trappen op en weer af met mooie uitzichten. Weer een Nederlandse beschrijving met goede uitleg over alle natuurverschijnselen. Het was vandaag weer een zonnige dag, maar toen ik vanochtend weg reed was het maar 8 graden. De herfst is hier begonnen en je ziet hier en daar al wat gele bomen. Overdag is het nog steeds boven de 20 gr. Voor morgen heb ik al weer wat plannen meegekregen. Allemaal weer bedankt voor het volgen en de reacties en tot de volgende keer.
Cape Kidnappers
10 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Donderdag 10 maart. Voor dat ik deze blog begon dacht ik iedere 2 à 3 dagen iets te schrijven. Maar ik beleef zo veel dat het iedere dag wel lukt. Vanochtend me om 10:45 uur gemeld bij Gannet Beach Adventures in Clifton. Ik kreeg een keurige beschrijving van de tocht met allerlei uitleg in het Nederlands. Er stond boven "veel leuker dan u van te voren had gedacht". Nou dat klopte wel, het was een fantastische tocht. Er kwam een tractor voorrijden met twee aanhangers er achter. Totaal gingen er 35 mensen mee. We zaten overdwars op de aanhangers en ik zat vooraan rechts op de eerste wagen, zodat ik heen naar de kust keek en terug naar de oceaan. Omdat de tocht alleen bij laag water gedaan kan worden begint hij iedere dag op een andere tijd. Tot het eindpunt zou 9 km zijn. Onderweg werd er regelmatig gestopt om uitleg te geven over de geologie van de kliffen. Prachtig gezicht al die verschillende grondlagen en breuken daarin. De hoogste klif is wel 120 m. De gids had er lol in om af en toe door het water te rijden en natte voeten waren zo weer droog met deze temperatuur. Het zou 32 graden worden, dus goed ingesmeerd en pet op. Bijna op het einde was al een rots met Gannuts (Jan van Genten) te zien. Aan het einde van de tocht kon je in 25 minuten naar de bovenste punt van Cape Kidnappers lopen. Daar zat weer een hele grote kolonie gannuts. Waarom ze precies achter de afrastering bleven is me een raadsel. Ze trekken zich niets van de toeristen aan. Het stonk er wel erg. Je kon goed zien welke de jongen waren en welke de volwassen vogels. Cape Kidnappers is zo genoemd door James Cook. Toen hij in 1769 hier voor anker ging probeerden enkele Maori zijn Tahitiaanse vertaler te ontvoeren. De gannuts vliegen 's winters naar Australië en komen in het voorjaar weer terug om een ei te leggen. Ze zijn monogaam en komen ieder jaar naar hetzelfde nest terug. Terug naar de tractor was er nog een hutje waar je in de schaduw kon zitten. We kregen 1,5 uur voor de wandeling. Op de terugweg weer een paar keer gestopt en veel foto's gemaakt. Om iets over 3 uur waren we terug. Het was echt een super tocht, mede natuurlijk ook door het mooie weer. Morgen vertrek ik naar Rotorua waar ik 4 nachten blijf. Groeten uit een zomers NZ.
Napier en Te Mata Peak
09 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Woensdag 9 maart: Vanochtend naar het 30 km noordelijker gelegen Napier gereden. Als je hier vraagt hoe ver iets is, zeggen ze altijd hoe lang het duurt om er naar toe te rijden en niet de afstand. Files zijn er niet, dus dan klopt het wel. Napier is na de aardbeving van 1931 helemaal opnieuw opgebouwd in Art Deco stijl. De kunstenaars onder jullie zullen wel weten wat dat is, maar ik heb het eerst maar even opgezocht. En inderdaad, een heel aparte stijl. Je moest wel om de moderne winkels heenkijken, of liever er boven. Ik wilde natuurlijk weer naar het hoogste punt van de stad. Via allerlei trappen en steile weggetjes ben ik naar Bluff Hill gelopen, helemaal aan de noordoost kant boven de haven. Daar lagen een paar grote containerschepen en er werden heel veel boomstammen ingeladen. Door het bewolkte weer was het uitzicht in de verte vrij wazig. Terug naar beneden ben ik nog even de winkelstraten open neer gelopen en nog een keer fish& chips gegeten. Daarna teruggereden naar Havelock Nth en bij de I-site (de VVV) me ingeschreven voor de Jan van Genten tocht voor morgen. Met een tractor over het strand van Cape Kidnappers. Je kunt het ook lopend doen, maar dan moet je echt binnen 5 uur weer terug zijn vanwege het tij. Dus ging ik vanmiddag de huisberg van Havelock beklimmen. Eerst een eind omhoog gereden tot aan een parkeerplaats. Daar kon je kiezen uit 5 wandelingen. Ik koos de blauwe, die zou 2 uur 15 min. duren en via de top van de Te Mata Peak gaan. Er stond niet bij wat het hoogteverschil was, maar het was een pittige klim. Na 3 kwartier was ik op het hoogste punt. Je kon er ook met de auto komen, maar ja, dat vond ik iets te toeristisch. Er waren mensen die heel verbaasd vroegen of ik helemaal was komen lopen. Het uitzicht rondom was weer prachtig, maar het was helaas erg heiig in de verte. Bij helder weer zou je hier zelfs de vulkanen van het Tongariro Park kunnen zien. De afdaling ging over een bergkam met aan beide zijden steile afgronden. Ja, ik heb heel voorzichtig gedaan hoor. Niets voor mensen met hoogtevrees. De terugtocht duurde wat langer en kwam opeens door een bos met hele hoge bomen, the Big Redwoods. De zon scheen heel mooi ertussendoor. Uiteindelijk die 2 uur en 15 min. er over gedaan inclusief 20 min op de top. Het was weer een heel andere wandeling dan de afgelopen dagen en gaf een voldaan gevoel.
Havelock North
08 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Dinsdag 8 maart. Vandaag een reis van 260 km naar Havelock North aan de oostkust. Ben benieuwd waar ik nu weer terecht kom. Volgens internet is het een heel modern huis waar ik een B&B heb. Het huisje van afgelopen dagen was wel aardig maar rook een beetje muf. En de verlichting was heel ongezellig. Het was vanochtend bewolkt en 14 graden toen ik wegreed. Eerst naar het noorden langs het Lake Taupo. Dit is het grootste kratermeer van NZ. Er stonden aardig wat schuimkopjes op de golven omdat het hard waaide. In Taupo benzine en boodschappen gehaald. Toen de borden Napier gevolgd waardoor ik op Hwy 5 kwam. De eerste 130 km is er geen benzinepomp meer. Het is maar dat je het weet. Het eerste stuk was vrij saai. Een lange rechte weg, een beetje heuvelachtig. Daarna werd het mooier, hogere bergen met groene bossen. Een beetje als de Ardennen, maar dan ruiger. Vervolgens weer kalere bergen en de temperatuur steeg ook behoorlijk. Toen ik in NapIer kwam was het 32 graden. Langs de weg wat fruit gekocht. Iedereen vraagt waar je vandaan komt, zelfs de kassière in de supermarkt. Verder doorgereden naar Havelock North en dank zij de goede beschrijving het juiste adres gevonden. Inderdaad een heel modern huis. Op de deur hing een enveloppe met mijn naam erop en een uitgebreide welkomstbrief er in. Jane en David waren niet thuis, maar de sleutel zat in de paraplu die naast de deur stond. Boven moest ik maar een kamer uitzoeken. Luxe kamer en badkamer en een keukentje. Ontbijt staat in de koelkast. Alles heel modern. Code voor internet stond er ook bij. Het was te warm om nog wat te ondernemen, dus ik ben na een heerlijke douche lekker in de tuin gaan zitten lezen. De tuin heeft weer een prachtig uitzicht over Hasting en de bergen erachter. Ook hoor je hier de tui weer. Net kennis gemaakt met de heer des huises. Zijn vrouw is "even" naar Queenstown en komt morgen terug. Het is nu 20 uur en bijna donker. Buiten is het nog 24 graden. Ik wil jullie niet jaloers maken, maar dit is toch wel heel lekker. Nu ga ik nog even bestuderen wat ik morgen ga doen. Tot de volgende keer.
Whakapapa
07 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Zondag 6 maart. Na de inspanningen van gisteren heb ik vanochtend lekker kalm aan gedaan. Het was bewolkt en ben na de koffie even naar de plaatselijke supermarkt annex benzinestation gelopen. In dit dorp, een paar rechte straten, is verder niet veel te beleven. 's Middags naar het 15 km verderop gelegen Whakapapa Gereden. Een meer toeristisch dorp met een groot Chateau en een VVV. Het ligt op ruim 1100 m. Daar geïnformeerd naar wandelingen. Uitgebreid inlichtingen gekregen en voor vanmiddag gekozen voor een rondje van 2 uur naar de Silica Rapids. Eerst een stuk door het bos en daarna weer open landschap met veel heide, grassen en andere struiken. Weer over vlonders en trappen. Eerst langs een riviertje dat helemaal bruin zag omdat er zoveel ijzer in de grond zit. Bij Silica Rapid zijn de stenen in de rivier helemaal wit van de aluminium-silicaat. Een heel chemisch proces, dat keurig uitgelegd stond op een bord. Vervolgens weer via trappen naar een open lava gebied en naar de weg. Langs de weg nog een kilometer naar het beginpunt. Een erg mooie wandeling ondanks dat het leek of er lood in mijn schoenen zat. Dan moet ik ook maar niet zoveel lopen ha ha.
- Maandag 7 maart. Als ik wakker word is het bewolkt. Toch weer naar Whakapapa gereden. Dat lag helemaal in de zon en halverwege er naar toe hing een enorme regenwolk die plotseling ophield. Nog even bij de VVV gekeken en de mevrouw die me gisteren hielp wenste me een fijne wandeling. Op weg naar de Taranaki Falls via de lower track. Eerst weer door zo'n Hobbitbos en na een uurtje was ik bij de waterval. Schitterend gezicht. Het water komt vanaf een hoge rand vulkanisch gesteente naar beneden. Mooi plekje voor een koffiepauze. Toen wilde ik verder naar de Tama Lakes. Dat zou nog 2 uur zijn en ik had geen idee of het zou lukken. Het waaide erg hard op de hoge stukken en zo gauw je weer in de luwte liep was het warm. In de verte liepen 2 mensen voor me, dus ik kon precies zien hoe het pad liep. Bij elke bocht wilde ik toch weer verder, ondanks dat mijn voeten weer zeer deden. Nog even een rustpauze genomen en toen stond er een bordje: Lower Lake 10 min. Upper Lake 45 min. Nou, die 10 minuten moest nog wel lukken. Opeens stond ik boven een schitterend blauw kratermeer. Werkelijk een plaatje. Hier heb ik dan ook uitgebreid zitten genieten. Ik ben nog een eindje verder gelopen, maar naar het volgende meer was weer een hele klim. Ik zag iemand in de verte omhoog lopen. Dit was al heeeeel mooi en ik moest tenslotte ook nog terug. In het begin liep ik echt helemaal alleen maar later werd het wat drukker en kwam zowaar een paar Nederlanders tegen. Vanaf de waterval via de Upper track terug naar de auto. Toch bijna 6 uur onderweg geweest. De vulkanen van de crossing lagen gisteren en vandaag de hele dag in de wolken. Ik heb zaterdag echt geboft met het weer. De laatste 2 dagen trouwens ook. Heel raar, dat je zelf in de zon loopt met rondom allemaal wolken. Morgen weer verder naar North Havelock bij Napier aan de oostkust.
- Nog even over mijn luxe auto. Ik ontdek steeds meer snufjes. Ik zoeken naar een stang om de stoel naar voren te schuiven. Niets te vinden, dus het 500 bladzijden dikke boek geraadpleegd. Zitten er allerlei knoppen om hem electronisch te verstellen. Zelfs de mogelijkheid om meer steun in je rug te krijgen. Voel je een soort kussentje in je rug omhoog komen. Ook zitten er allerlei sensoren op en als je te ver naar links rijd (bij jullie dus rechts) gaat er een piepje. Op de spiegel brandt een lampje "auto", dat ga ik nog uitzoeken. Dit model is geen 4wheel drive Peter, dat nu weer niet. Tot zo ver maar weer . Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties.
Tongariro Crossing
05 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Zaterdag 5 maart. Om 6:30 uur stond ik klaar bij een shuttle busje maar er kwam niemand. Achteraf bleek dat ik ergens anders moest zijn. Enfin, ik kon toch met die bus mee en om 7:30 uur aan de wandeling begonnen. De Tongariro Crossing is een dagtocht van 19,4 km over vulkanisch landschap met een stijging van 800 m en een daling van bijna 1100 m. Je moet je met een busje naar het beginpunt laten brengen en je wordt aan het eindpunt weer opgehaald. Iedereen wordt geregistreerd, zodat er op het einde van de dag niemand achterblijft. Je hebt geen gids nodig. Het is een enorm populaire wandeling, vooral als het mooi weer is zoals vandaag. Er liepen wel hon-der-den mensen. Misschien wel 1000. Het eerste stuk ging geleidelijk omhoog door een heide en gras landschap. Ja, de heide bloeit hier nu. Het leek de Kalverstraat wel, steeds mensen voor en achter je die allemaal een verschillend tempo hebben. Wat dat betreft loopt het lekkerder als je alleen loopt. Maar niet geklaagd, het is schitterend weer en iedereen wil genieten. Daarna werd het steiler met veel trappen. Zagen er vrij nieuw uit. Die waren er 5 en 9 jaar geleden nog niet, denk ik. Steeds steiler omhoog tot op een soort zadel tussen twee vulkanen in. Daar waaide het heel hard en moest je weer en jas aantrekken. Vervolgens een heel recht stuk over wat leek een drooggevallen meer. Weer een stuk omhoog en langs een enorme rode krater met in de verte Blue Lake. Toen de afdaling door los zand en grijs (ging jij hier op je billen af José?) naar de Emerald Lakes. Drie meertjes met elk een andere kleur blauw tot groen. Schitterend en je rook de zwavel. Ik ging één keer onderuit, maar dankzij de stokken snel weer overeind. Zonder die dingen had ik deze tocht echt niet gedaan. Af en toe een pauze genomen om wat te eten en te genieten. In de verte zag je ook nog rook uit de grond komen. Allemaal erg indrukwekkend. Verder naar Blue Lake, ook al weer zoooo mooi. In een terugblik zag je steeds weer mensen als gekleurde stipjes op de bergen. De zon stond steeds voor je en dan was er veel tegenlicht. Dus de terugblikken waren het mooiste. Daarna begon de afdaling. Weer veel trappen en het pad was vaak belegd met een soort grastegels maar dan kleiner en van kunststof. Ze doen er wel veel aan om het de toeristen makkelijker te maken. Het laatste stuk door een bos en om 15:15 uur was ik bij de parkeerplaats. De bus zou als eerste om 15:30 uur vertrekken dus dat kwam goed uit. Ben best een beetje trots op mezelf want er lopen toch voornamelijk jonge mensen. Moe, maar erg voldaan zal ik vannacht vast goed slapen. Wat ik morgen ga doen moet ik nog bestuderen, maar er is hier genoeg te wandelen.
Naar Tongariro National Park
04 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Vrijdag 4 maart. Na het wandelingetje om 9:30 uur vertrokken. Eerst door het drukke verkeer van Wellington en ik had al gauw Hwy 1 te pakken. Het was erg druk, maar het ging goed. Via een vierbaans weg (heet hier motorway) naar het noorden na Porirua weer langs de kust. Mijn gastvrouw had me nog aanbevolen een strandwandeling te maken bij Waikanae maar dat kon ik niet vinden. Daardoor wel een stukje toeristische route gereden. In Otaki weer een voorraad boodschappen ingeslagen om de komende 4 dagen door te komen. Bij Bulls afgeslagen naar Hwy 3. Een highway is gewoon een tweebaans weg. Tot Wanganui was het landschap vrij vlak maar daarna werd het weer heuvel en bergachtiger. Wel heel droog allemaal. Nog even gekeken bij de Raukawa waterval en daarna werd het ook weer wat groener. Het was een lange rit en ik kwam tegen 5 uur aan bij mijn lodge in Tongariro National Park. Leuk huisje met zitkamer, keuken en 3 bedden. WiFi alleen bereikbaar in de gezamenlijke zitruimte. Dus daar zit ik nu om dit te versturen. Ik heb net afgesproken om morgen de Tongariro Crossing te lopen. Het weer wordt goed. De afgelopen dagen verschillende mensen gesproken die het ook wilden, maar vanwege het slechte weer ging het niet door. Ik moet om 6:30 uur klaarstaan om naar het beginpunt gebracht te worden. Dus vroeg naar bed. Wordt vervolgd.
De overtocht
03 mrt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
- Donderdag 3 maart. Vandaag is de overtocht naar het Noorder eiland. Natuurlijk eerst weer een heerlijk ontbijt, nu in gezelschap van 2 Australiërs en 2 Duitsers uit Essen. Omdat de boot pas om 2 uur vertrekt rijd ik eerst nog naar een uitzichtpunt iets noordelijker. Daar zijn de restanten van een oude Maori nederzetting. Ook kon ik daar de "snouth" van gisteren zien. Om de tijd te overbruggen wilde ik op een bankje wat gaan lezen. Maar toen raakte ik weer in gesprek met 2 fietsende Denen. Het blijft steeds weer verrassend al die internationaliteiten. Terug in Picton nog cadeautjes voor de kleinkinderen gekocht en daarna de auto weggebracht. Alle bagage bij de boot ingeleverd (zelfs de koeltas ging op de band). De overtocht was schitterend, mede door het mooie weer. De eerste 2 uur op het bovendek (10 hoog) buiten gezeten in gezelschap van een meisje uit Zeeland. Toen begon het wel erg hard te waaien en ben ik binnen gaan zitten. Op open zee was er wel wat deining maar als je opzij keek merkte je er weinig van. Na 3,5 uur aangekomen in Wellington moesten de voetgangers door een soort vliegtuigslurf naar beneden. Bagage opgehaald (alles was er nog) en wachten om de volgende auto op te halen. Wauw, wat een car! Ik zou een Suzuki swift o.i.d. krijgen. Dit is een Toyota RAV4. Nog luxer dan de vorige. Eerst maar eens uitvogelen hoe dat allemaal werkt. Geen sleutel maar een code om te starten, zonnedak, automatisch opengaande achterklep en de rest moet ik nog ontdekken. Dankzij de goede beschrijving door het drukke verkeer aangekomen bij B&B Booklovers. Weer zo'n typisch oud Engels huis en een mooie grote kamer vlak naast een grote heuvel met bos. Vriendelijke ontvangst en allerlei tips. Helaas was het Te Papa museum niet meer open. Ik moet dus echt nog een keer terug. Vanochtend na het inpakken nog even naar het uitzichtpunt Mount Victoria gelopen. Daar kijk je over een groot deel van Wellington heen. Nu ga ik naar Tongariro National Park. En dan maar hopen dat er WiFi is, anders horen jullie 4 dagen niets van me.